Mε τρομάζουν αυτά που νιώθω.
Αγαπώ, λατρεύω, μισώ, φοβάμαι..
Και όσο τρέχω πάλι μέσα μου τα βρίσκω.
Εξοργισμένη με αυτά που με εξουσιάζουν.
Στο λαιμό μου θηλιά,
στα χέρια μου χειροπέδες,
στα πόδια μου βάρος
και στο στόμα μου πεταλούδες
που μόλις ανοίξουν τα φτερά τους πεθαίνουν.
Το μυαλό μου θάλαμος αερίων
που ζαλίζει όποιον μπει μέσα.
Δεν ήθελα να γίνω ποιητής
η έλλειψη ονείρου με ανάγκασε.
Έπρεπε να δημιουργήσω το δικό μου όνειρο
και να με κλείσω μέσα
για να μπορέσω να επιβιώσω.
Ο φόβος δεν θα φύγει ποτέ,
το όνειρο όμως θα τον πολεμάει.
Θα σπάσω σε κομμάτια και θα χαρακώσω τον φόβο
και την μοναξιά που σαν σύρμα έχει περικυκλώσει την ψυχή μου
θα την κάψω και ας πάρω φωτιά και εγώ,
ίσως μέσα από τις στάχτες μου να νιώσω πιο ελεύθερη
καθώς θα σκορπίζω στον άνεμο…
ΝΙΚΗ ΤΑΓΚΑΛΟΥ