Ένα
βράδυ πήρα ένα σφυρί κι άρχισα να κοπανάω τα πόδια μου.
Ήθελα
να μείνω καθηλωμένη εκεί, μόνη.
Ήθελα
να μην ξανά παλέψω με αυτούς.
Μέσα
μου κολυμπούσαν κομμάτια.
Από
τον καθένα και ένα.
Κάποια
με λείες γωνίες και κάποια πολύ μυτερά.
Σε
κάθε κίνηση τους έπεφτα κάτω και σφάδαζα
από
τον πόνο.
Παρόλα
αυτά πάντα ξεκινούσα να συλλέξω ένα καινούργιο.
Αυτό
που έτρεμα ήταν μήπως έρθει η μέρα
που
θα ερωτευτώ αληθινά και μόλις αυτός μπει μέσα μου τον κόψω.
Εάν
τον σκότωνα θα πέθαινα.
Αλλά
σε αυτήν την θέση, την ενωμένη.
Νίκη Ταγκάλου