H μοναξιά μου δεν άγγιξε ποτέ αρτηρίες,
δεν πάλεψε να προσελκύσει όμοιες ψυχές.
Έκλαιγε βουβά ..
Γυρνούσε ανάποδα την ομπρέλα στις λύπες .
Μέσα σε φωτιές έπεφτε και δεν υπολόγιζε πληγές..
Ποιος ο λόγος …
Με κάποιες φθαρμένες λέξεις έπαιζε για να περνάει η ώρα .
Μέχρι που η ώρα έπαιρνε όψη και την πλάκωνε ..
Από την στιγμή που γεννήθηκα την φόρεσα κατάσαρκα .
Έμαθα να συμβιώνω μαζί της .
Κάποτε νόμιζα πως ήταν το όνομα ανθρώπου.
μα αν ήταν άνθρωπος, μάλλον θα ήμουν ευτυχισμένη.
Η μοναξιά μου δεν ενόχλησε ποτέ κανέναν..
Παρά μόνο εμένα,
που έκλαιγα μαζί της αλλά μόνο τα δικά μου δάκρυα έσταζαν.
Εγώ ήμουν η θνητή της υπόθεσης ...κι αυτή ....
δεν ανακάλυψα ποτέ ...
ΝΙΚΗ ΤΑΓΚΑΛΟΥ