Πόση ζωή χωρούσε εκεί ;
Έσταζε ελπίδα στο πάτωμα
και τα κρύα ντουβάρια την ποδοπατούσαν.
Ικέτευα μα δεν έκλαιγα,
περίμενα υπομονετικά να γεννηθώ..
Ήμουν υπάκουη στην σιωπή
και εξοργιζόμουν με ότι της πήγαινε κόντρα.
Στο μυαλό μου το είχα για παιχνίδι,
έτσι με κρατούσα ήρεμη,
έτσι με είχα στην αναμονή
και δεν παραπονιόμουν..
Ήξερα καλά να παίζω
ευτυχώς….
Στο τέλος εγώ θα νικούσα
και θα ανάγκαζα το παιχνίδι να τελειώσει.
Ακόμα κι ο “ύπνος” έχει όρια..
Μην κλαίς κοπέλα μου... ξύπνα !
ΝΙΚΗ ΤΑΓΚΑΛΟΥ