Τελικά .. η φαντασία μου καλπάζει χειρότερα κι από άλογο !
Φαντάστηκα ότι είχα έναν έρωτα μεγάλο.
Έναν άντρα που χρησιμοποιούσε συνεχώς τις λέξεις "πάντα" και "ποτέ".
Έναν άντρα που άφηνε στα πόδια μου τα πάντα
για να είμαι εγώ ευτυχισμένη,
που έχτιζε παλάτια για να στεγάσει την αγάπη μας,
που μας θωράκιζε μέσα σε κύκλο για να μην εισχωρούν οι εχθροί.
Πόση φαντασία άραγε μπορεί να χωράει ένα γυναικείο μυαλουδάκι.
Έπαιρνα το ψέμα του και αυτομάτως το μετέτρεπα σε αλήθεια.
Άκουγα την φωνή του και μου γαλήνευε ότι σάλευε μέσα μου.
Σε κάθε δυσκολία με ταπείνωνε με λόγια κοφτερά και το αίμα δεν το έβλεπε.
Εγώ όμως το σκούπιζα και συνέχιζα να τον αγαπώ.
Όταν εμφανίστηκε στην φαντασία μου,
δεν μου είπε πως ήταν ο δήμιος μου
και εγώ η χαζή δεν σκέφτηκα
τόση αγάπη δεν μπορούσε να είναι γήινη ...
Αυτή η αγάπη, δεν ήταν δική μου, ούτε δική του,
ήταν κάτι έξω από εμάς ...
Αυτή η αγάπη, μας προκαλούσε να πεθάνουμε.
ΝΙΚΗ ΤΑΓΚΑΛΟΥ