Ξέχασα να μιλώ για ότι αγαπούσα.
Σαν άνθρωπος περπατούσα πάνω στα λάθη μου.
Σημάδευα την ψυχή μου για να μην προλάβουν άλλοι.
Προσπαθούσα να σκοτώσω ότι με συγκινούσε.
Ήθελα να είμαι εγώ στην θέση μιας άλλης.
Πολεμούσα με ότι όπλο είχα την ανθρωπιά μου,
που μου την πετούσαν στα μούτρα με τα ψέματά τους.
Έπεφτα στις παγίδες που έβλεπα από χιλιόμετρα μακριά,
κι όμως όλα αυτά εμένα με έκαναν άνθρωπο
έτοιμο να θυσιαστεί για αυτό που πίστευε.
Και εσύ που δεν μπορούσες να τα συναγωνιστείς
έπαιζες στα δάχτυλά σου με τα δάκρυα μου
και πετούσες τα όνειρά μου στις ράγες ενός τρένου,
έτσι απλά.. για να συγκινηθείς κι εσύ λίγο..
Mόνο σε παρακαλώ..
Όταν με σημαδεύεις να με κοιτάς στα μάτια !
Θέλω να δω έστω και μια φορά την ψυχή που έκρυβες.
Θέλω να σε δω έστω και μια φορά να νιώθεις
τον πόνο που μου χάρισες και μετά,
μπορείς ελεύθερα να γυρίσεις στην σκοτεινή σου γωνία.
Εκεί που δεν χωράνε αληθινοί άνθρωποι.
Εκεί που οι σκιές παίρνουν την θέση της αγάπης.
Εκεί που τα παραμύθια έχουν μόνο δράκους.
ΝΙΚΗ ΤΑΓΚΑΛΟΥ