Ο φόβος κυλούσε από πάνω μου σαν κρύος ιδρώτας,
κι όσο εγώ πολεμούσα να τον νικήσω
τόσο εσύ προσπαθούσες να με πείσεις
ότι ο έρωτας έρχεται απροστάτευτος αγνός
και διεκδικεί όχι φόβους, αλλά κήπους
που δεν έχουν ποτέ πατηθεί.
Έσβηνα τα ίχνη μου να μην τα ακολουθήσεις.
Κλείδωνα στο πίσω μέρος του μυαλού μου
κρυμμένα ηλιοβασιλέματα, για όταν θα ήμουν έτοιμη.
Όμως μου είπες …
Ο έρωτας έρχεται πάντοτε ακάλεστος,
τρομάζει αλλά συγχρόνως ανατρέπει
και όσο εσύ κρύβεσαι, αυτός τόσο θα πεισμώνει
Βγές τώρα έξω από το σπίτι και κοίταξε τον έρωτα κατάματα !
ΝΙΚΗ ΤΑΓΚΑΛΟΥ