Ένωνα φεγγάρια για να σου σχηματίζω δρόμο φωτεινό,
όταν τα σκοτάδια σου σε φόβιζαν.
Μάζευα δεκάδες λουλούδια και σου σχημάτιζα κρεβάτι,
για να έχει ευωδιά ο ύπνος σου.
Έκρυβα στη αγκαλιά μου μέλισσες για να μαζέψω το μέλι τους
να σε ταΐσω , κι ας με τσιμπούσαν αλύπητα, εγώ άντεχα.
Έμπαινα μέσα στα όνειρά σου και πολεμούσα με τους εφιάλτες σου.
Όταν έβρεχε, κοιτούσα ψηλά και άνοιγα το στόμα μου να καταπιώ
και την τελευταία σταγόνα να μην βραχείς.
Τους χειμώνες γεννούσα φώς και στο μετέδιδα να μην κρυώνεις.
Τις ημέρες που η στεναχώρια σε τύλιγε,
σε έσφιγγα όσο μπορούσα στην αγκαλιά μου ώστε
να γλυστρίσουν οι λύπες και να πέσουν από το κορμί σου.
Έψαχνα με τις ώρες να βρω πουλιά που θα σου τραγουδούν
και θα σου κρατούν παρέα όταν εγώ δεν θα είμαι εκεί.
Έκανα τον κόσμο άνω κάτω.. μόνο και μόνο για να ζεις μέσα
στην ευτυχία που τόσο αποζητούσες.
Γλυκέ μου έρωτα, τίποτα δεν μπορούσε να μου πει “ όχι “
όταν εγώ έλεγα “NAI” ...για εκείνον όλα τα μπορώ !
Κοιμόσουν και έμενα ξύπνια να σου σιγοψυθυρίζω "σ'αγαπώ".
ΝΙΚΗ ΤΑΓΚΑΛΟΥ