Πάντα, κρατούσα μια γωνία για συντροφιά.
Μην πάει το μυαλό σας σε τίποτα γωνίες ψυχής .
Όχι .. μια απλή γωνιά από τούβλα και λάσπη..
Αυτή μου έμενε πάντα όταν όλοι χανόντουσαν.
Ίσως ήταν τραγικό..αλλά και ποια ζωή είναι ζαχαρένια ..
Σε κάθε μοναξιά..ακουμπούσα πάνω της,
την έβρεχα με τα δάκρυά μου, άκουγε υπομονετικά
τα αναφιλητά μου..
Ποιος άνθρωπος έμενε να το υποστεί αυτό ;
Ξέρω ..ξέρω .. θα με περάσετε για τρελή..
Όμως .. η τρέλα και η λογική .. έχουν όριο ;
Έχουν αρχή και τέλος ;
Και οι δύο κάπου συναντιούνται και συμφωνούν
ποια θα ξεπεράσει ποιάν..
Αν το καλοσκεφτείτε..
η εξάρτηση μου από ένα κομμάτι ντουβάρι είναι
άνευ σημασίας μπροστά στο παιχνιδάκι αυτό του μυαλού.
Άλλωστε εμείς οι άνθρωποι δικαιολογούμε τα πάντα.
Έχουμε μάθει να επινοούμε αιτίες και αφορμές.
Όλα τα φιλτράρουμε μέσα από ένα μυαλό και προσπαθούμε
να δείξουμε πόσο έξυπνοι –θα θέλαμε- να ήμασταν..
Ίσως για αυτό στο τέλος .. μένουμε με μια καρδιά στο χέρι
ακουμπώντας την παραφροσύνη μας πάνω σε μια γωνία…
ΝΙΚΗ ΤΑΓΚΑΛΟΥ