Καμιά φορά, τα λόγια είναι τόσο φτωχά, τόσο μικρά.
Με τα μάτια σου μόνο, θέλω να μου μιλάς,
να με τυραννάς.
Με την αναπνοή σου να με διαπερνάς.
Με τις άκρες των δαχτύλων σου να με σκορπάς.
Κι όταν όλα αυτά δεν θα φτάνουν πια,
να με σκεπάζεις με το κορμί σου.
Να με πνίγεις με τη σιωπή σου.
Να γίνεσαι το αίμα μου, η ίδια η μορφή μου.
Κι όταν, ούτε όλα αυτά θα μας χωράνε πια.
Κι όταν, ο ίδιος ο θάνατος θα μισήσει την δική του μοναξιά.
Θα ευχηθούμε στον ουρανό, εκεί ψηλά,
να μας πάρει κοντά στ’ αστέρια και στου ήλιου τη φωτιά.
Μέσα στης βροχής τη δροσιά.
Αλλά κι εκεί, τα λόγια μας θα είναι πάλι περιττά.
Γιατί θα σε κοιτώ και θα με κοιτάς,
γιατί ο έρωτάς μας, υπεράνω Θεών και δαιμόνων,
ο έρωτάς μας επίγειος κι ουράνιος,
ο έρωτάς μας αθάνατος, έχει να πει πολλά
κι ας τρέφεται μόνο με μια μας ματιά.
Μη μιλάς. Απλά κοίτα με…