Πάντα θα προσπαθώ να θυμηθώ κάτι από σένα…
Κάτι που ζέστανε την ψυχή μου πριν την πυροβολήσει.
Κάτι που την απογείωσε πριν την τσακίσει.
Υπερβολική ; Όχι δεν ήμουν ποτέ !
Όμως ..υπάρχουν και κάποιες ελάχιστες φορές στην ζωή μας
που νιώθουμε τα πάντα από το πουθενά,
που νιώθουμε ευτυχία με το τίποτα.
Αυτή μάλλον ήταν μια φορά για μένα .. ίσως βιαστική, ίσως παρορμητική,
ίσως χαζή τελείως… όμως εγώ δεν κρύβομαι ποτέ πίσω τα μάτια μου.
Εκείνες τις νύχτες σου μιλούσα όμορφα και τις επόμενες μου μιλούσα άσχημα.
Εκείνες τις νύχτες σε ερωτευόμουν και τις επόμενες με καταριόμουν.
Πόσο εύκολα με στιγμάτισαν λέξεις που δεν ξεστόμιζες..
μιλούσες χωρίς να μιλάς
και εγώ πόσο εύκολα ένιωσα τα λάθη μου να με ξεσκίζουν για μια ακόμη φορά.
Κάτι από σένα πάντα θα έχω …
Λίγο έρωτα που ο καρπός έπιασε αλλά δεν πρόλαβε να ανθοφορήσει,
λίγη απογοήτευση που δεν περίμενα να γευτώ τόσο σύντομα,
λίγη πίκρα για τα μάτια που νόμιζα ότι είχα κατακτήσει.
Πάντα θα θυμάμαι …
αυτό που πόθησα τόσο ξαφνικά και έχασα τόσο απρόοπτα,
αυτά τα φιλιά που είχαν άλλη γεύση,
αυτήν την αγκαλιά που τότε είχε νόημα.
Πάντα θα προσπαθώ να ξεχάσω
πως κάποιος από τους δύο κάτι φοβήθηκε,
κάτι έχασε,
κάτι …το βρήκε λίγο…
Και εσύ να θυμάσαι,
η πρόθεση μου δεν ήταν να πνιγείς,
ήταν να με αγαπήσεις.
ΝΙΚΗ ΤΑΓΚΑΛΟΥ