Πονάω κάθε φορά που γράφω
και εξαγνίζομαι κάθε φορά που με διαβάζεις.
Έτσι έχουν τα πράγματα...
Με κλειδώνεις νοητά κάπου,
που άλλος άνθρωπος εκτός απο σένα δεν υπάρχει.
Σε συλλογίζομαι και φανερώνεσαι.
Ξημερώνει και καλώ ξανά την νύχτα.
Αναρωτιέμαι αν με άγγιζες πως θα ήταν η ανάσταση,
και εξακολουθώ να πονάω παντού
μέχρι να σου χαριστώ...
ΝΙΚΗ ΤΑΓΚΑΛΟΥ