Και ετοιμάζομαι…
Και με ετοιμάζουν…
Φορώ πέπλα που μοιάζουν με δίχτυα.
Μαγεμένα που στην αρχή μοιάζουν με λουλούδια.
Συμφωνώ να γίνω ένας υπεράνθρωπος λέγοντας πως θα καταφέρω τα πάντα με επιτυχία.
Λέγοντας πως θα γίνω η καλύτερη νοικοκυρά και η καλύτερη μάνα δίχως να ξέρω τον τρόπο.
Λέω δέχομαι και συμφωνώ να αφήσω πίσω μου ένα μικρό παιδί
που ξαφνικά περπατάει πάνω σε τακούνια και από αγρούς μυρίζει αρώματα.
Λέω δέχομαι και κάθε βράδυ μεγαλώνω απότομα ένα χρόνο
αφήνοντας το αρσενικό να εισβάλει στην πύλη. Φύλακες δεν υπάρχουν πια,
τους κρέμασαν σε ένα χαλκά που μου έβαλαν στο δάχτυλο.
Και μέρα με τη μέρα, ο χαλκάς σφίγγει με περισσότερες έννοιες, με μεγαλύτερα προβλήματα.
Με παιδιά που παίρνουν τη θέση μου.
Εγώ ξαφνικά ο ενήλικας και αυτά τα ανήλικα.
Οι δικές μου κούκλες μεγάλωσαν πια, δεν κατοικούν μαζί μου.
Κάπου σε κάποιο σπίτι κρατούν κι αυτές κατσαρολικά,
φορούν μια ποδιά και κλαίνε γιατί ξέχασαν τι σημαίνει να είσαι παιδί
Νίκη Ταγκάλου