Κάτω από κάθε ουρανό ένας φόνος εκ προμελέτης.
Σαν τέρας προσπαθείς να βιάσεις την ψυχή που δε γνωρίζεις ότι αγνοείται.
Δαγκώνεις τη σάρκα που έχει μετατραπεί σε λάστιχο.
Ακινητοποιείς τη λεκάνη που είναι ναρκωμένη.
Εισβάλλεις στον πύργο αλλά η φύλαξη ανύπαρκτη.
Οι φύλακες έχουν απανθρακωθεί.
Προσπαθείς να σκορπίσεις υγρασία αλλά αυτή μου φθάνει στο λαιμό
και με πνίγει και ανάσα δεν μπορώ να πάρω.
Ένα δάκρυ κυλάει.
Μου κλείνεις τα μάτια και τη μύτη.
Σωριάζομαι κάτω.
Με ποδοπατάς.
Το κάστρο έγινε δικό σου.
Βασίλισσα δεν υπήρχε.
Νόμιζες… Αλλά ήταν αυταπάτη.
Νίκη Ταγκάλου